Keuzes maken

Het is een cliché maar, keuzes moeten gemaakt worden in het leven. Soms maakt men de goede keus, soms ook niet. Of je wel of niet de goede keus hebt gemaakt weet je pas wanneer je de keuze definitief hebt gemaakt. Het mooie van een goede beslissing is dan ook dat je er ontzettend gelukkig van wordt.

Mijn leven bestond uit dans. Dans, dans en nog eens dans. Ruim tien jaar lang danste ik dag in, dag uit. Het begon allemaal op laag niveau, wat uiteindelijk uitgroeide tot een professionele opleiding. Op maandag volgde ik balletlessen, op dinsdag ging ik naar funkydance, op woensdag werd er gezongen en geacteerd tijdens musical theater en op vrijdag kwamen de tapschoenen uit de kast. Een hobby, meer was het niet. Totdat mij gevraagd werd om auditie te doen voor de vooropleiding van de Havo voor Muziek en Dans in Rotterdam. Enthousiast als ik was deed ik dat. Helaas, ik werd niet toegelaten. Ondanks de afwijzing werd ik niet ontmoedigd en was ik van plan de auditie het volgende jaar te halen. En mijn plan werd werkelijkheid. Nadat ik het voor de tweede keer geprobeerd had werd ik toegelaten tot de vooropleiding. Op woensdag en zaterdag naar Rotterdam om vervolgens een aantal danslessen te volgen. Vanuit hier was er de mogelijkheid om door te stromen naar de havo, gecombineerd met dans uiteraard. Ook deze auditie kwam ik door en plots lag daar een nieuwe mogelijkheid voor mij klaar in de danswereld.

Ik weet nog hoeveel moeite ik had met het afscheid nemen van al mijn klasgenootjes waarmee ik acht jaar lang op de basisschool had gezeten. Tranen liepen over mijn wangen tijdens de afscheidsmusical. Had ik de juiste keuze gemaakt? Ja, ik wist wat ik wilde en dat was dans. Al snel was het gemis van het vertrouwde basisschool-gevoel verdwenen en had ik het ontzettend naar mijn zin op school. Drie jaar lang werden er audities gehouden om te beslissing of jij wel op school mocht blijven. Alle drie heb ik overleefd; ik mocht mijn school afmaken.

Begin havo twee kreeg ik problemen. Ik kon mijn balletlerares niet uitstaan en zij had over mij ook het nodige te zeggen. Volgens haar voldeed ik niet aan het plaatje 'prima ballerina' en dat maakte zij dan ook harteloos duidelijk. Als een meisje van dertien kan je je daar misschien nog tegen verzetten, maar niet wanneer het dag in dag uit tegen je gezegd wordt. Desondanks bleef ik sterk in mijn schoenen staan en wilde ik bewijzen dat ik kon dansen en daar op mijn plek was.

In havo vier werd het serieus. Lange dagen, veel dans en schoolexamens. Het was zwaar. Mijn sociaal leven stond op een laag pitje en de energie was ver te zoeken. Ik merkte dat ik er steeds minder plezier in kreeg en geen zin meer had in dans. Dagelijks vroeg ik me af of dit was waar ik gelukkig van werd, waarmee ik verder wilde, waarin ik carrière in wilde maken... Steeds vaker spookte het woord 'nee' door mijn hoofd.

In havo vijf werd het tijd een beslissing te maken. Een definitieve keus. Dit was lastig. Ondanks alle tegenslagen was dans een deel van mijn leven. De ene keer wilde ik verder, de andere keer was ik het zat. Ik had geen zin meer om tegen mezelf te vechten of tegen docenten. Ik had geen zin meer in blessures en lange dagen. Het was genoeg.

Hoe vind je een opleiding die goed bij je past als je je vijf jaar lang alleen op dans hebt gericht? Het antwoord op deze vraag is gewoonweg: studiekeuze testen maken, je interesses op een rijtje zetten en opendagen bezoeken. Ik riep al heel lang dat ik voor de tv wilde werken wanneer mijn danscarrière niet zou lukken. Tv is een geweldig medium; het brengt informatie, amusement, muziek en nieuws. Fascinerend vind ik het. Dan zijn er opleidingen als Media en Communicatie of Media en Entertainment management, maar deze sloten niet aan op wat ik precies wilde. Journalistiek deed dat wel.

Ondanks dat ik een opleiding had gevonden die volledig aansloot op wat ik wilde, twijfelde ik nog altijd. Nadat velen in mijn omgeving het sterk hadden aangeraden om toch deze keuze door te zetten besloot ik de uitdaging aan te gaan. Tijdens de eindvoorstelling kreeg ik bijna spijt dat ik dans achter mij liet en een totaal nieuwe en onbekende wereld in zou stappen. Wederom kwam de twijfel.

De laatste week van de vakantie zag ik er ontzettend tegen op om naar school te gaan. Ik was bang dat ik me niet thuis zou voelen en de verkeerde keuze had gemaakt. Maar het tegendeel bewijst zich erg sterk. De eerste dag maakte ik kennis met een aantal andere eerstejaars. Ik voelde me meteen thuis.

Het klinkt misschien raar om te zetten dat ik na drie weken in een nieuwe omgeving meteen weet dat ik op mijn plek zit. Maar het is echt zo. Zeker als ik het vergelijk met de laatste maanden van de middelbare school, waar ik het gewoon gehad had. Ik ben echt ontzettend gelukkig in Tilburg en mis het dansen totaal niet.

Uiteindelijk is gebleken dat ik de juiste keuze gemaakt heb - uiteraard met veel hulp van andere. En juiste keuzes maken mensen gelukkig. Ontzettend gelukkig. Maar om de juiste keuze te maken heb je lef nodig. En de juiste mensen die je vertellen dat je niets te verliezen hebt. Je weet van te voren nooit of je de juiste keuze zult maken, daar moet je achter komen. Wanneer je er achter komt dat je de foute keuze hebt gemaakt kun je daarvan leren. Luister naar wat je hart je ingeeft, ook al is het soms makkelijker om naar je hoofd te luisteren. Het is een cliché, maar wie zegt dat clichés niet waar zijn?

The greates mistake you can make in life is to be continually fearing you will  make one.