...
Genoeg.
zaterdag 12 november 2011
donderdag 20 oktober 2011
Willem is bang voor zijn imago
Dus! Willem Holleeder is bang om imago schade op te lopen?
Ja ja.. Juist.
”Ik sta voor wie ik ben en wat ik heb gedaan, maar niet voor wie ik niet ben en wat ik niet heb gedaan.” aldus Nederlands topcrimineel Willem Holleeder.
Onlangs spande hij een kort geding aan tegen IDTV Film, de producent van de film De Heineken Ontvoering.
Meneer is van mening dat hij in de film wordt afgeschilderd als een sadist, een heuse psychopaat.. Een meedogenloze boef.
Hij wil dat er een verbod komt op de film zodat zijn reputatie niet naar de maan gaat.
Sorry, het spijt me zeer.. Maar hoe hoog denkt hij dat zijn reputatie is? Ik denk dat er weinig mensen zijn die een hoge pet van deze man op hebben. Behalve dan zijn lieftallige advocaten Dieuwke Levinson-Arps en Stijn Franken. Zij waren donderdagavond te gast bij De Wereld Draait Door en verdedigde hier hun cliënt. De vrouwelijke advocate Dieuwke Levinson-Arps is van mening dat je een crimineel kan “vercriminaliseren” en dat dit in de film zeker het geval is. Volgens haar worden Willems daden overdreven en wordt hij wreder vertoond dan dat hij daadwerkelijk is.
Persoonlijk denk ik dat dit niet mogelijk is. Je bent crimineel of je bent het niet. Je zit in de cel, of niet. Holleeder is bang dat het publiek niet kan vaststellen wanneer de fictie begint en wanneer de waarheid wordt getoond. Tja.. misschien is dat wel degelijk een moeilijke opgaven, maar het feit dat hij betrokken is in deze zaak is nou eenmaal de harde waarheid. En daar gaat het om. Hij heeft hier iets mee te maken.
Op het moment dat hij samen met de drie andere ontvoerders deze daad pleegde had hij misschien ook al na kunnen denken over eventuele “imago schade”. Maar nee, op dat moment kwam het niet in zijn hoofd op. Nee, een film! Ja, een film doet zijn reputatie schaden oplopen. Dat had hij namelijk nog niet opgelopen, nadat hij weet ik het hoe vaak de gevangenis weer uit kwam en 3 tellen later weer werd opgepakt omdat hij niet kon afkicken van de criminaliteit. Nee, zijn reputatie is totaal niet beschadigd.
Ik denk dat ze Willem maar eens moeten uitnodigen voor een goed gesprek. Misschien kunnen ze gezamenlijk even al zijn daden op een rijtje zetten en hem na afloop nogmaals vragen of hij denkt dat alleen deze film leidt tot imago schade.
Hoe dan ook, vrijdag middag doet de rechter uitspraak over het kort geding. De motivering komt een week later.
De Heineken Ontvoering, 27 oktober in de bioscoop.
zondag 16 oktober 2011
TJONGE JONGE!
“Doe eens normaal man!” – Ja.. Het is inmiddels wel bekend bij iedereen. Wilders en Rutte, als twee kleine kleutertjes stonden zij daar toch eens mooi te bekvechten in die Tweede Kamer. Ik heb me kapot geërgerd. Niet aan Wilders en ook niet aan Rutte.. Aan de ophef die erover gemaakt werd.
“Ach? Ja wat ach? Doe eens normaal man!” 1-0 voor Wilders.
“Doe zelf eens normaal! TJONGE JONGE” en het is weer gelijk spel.
Wie de battle uiteindelijk gewonnen heeft, weet ik eigenlijk nog steeds niet. Maar ach, wat maakt het ook uit? Een stukje entertainment in de Tweede Kamer wanneer er serieuze afspraken gemaakt moeten worden over bezuinigingen is altijd leuk. Mensen toch.. Waar moet het heen met de wereld als we zo’n heisa maken over een beetje bekvechten in de Tweede Kamer? Rutte en Wilders zijn ook gewone mensen. Echt waar. Ze doen gewoon boodschappen – oké, Wilders misschien niet zelf -, ze slapen gewoon in een bed en drinken ook écht wel eens een biertje (en Rutte woonde tot voorkort zelfs nog bij z’n mama). Dus ja, ook deze mensen kunnen wel eens uit hun slof schieten. Persoonlijk vond ik het eigenlijk wel leuk. Al dat formele gedoe altijd. Waarom maken we er met z’n alle zo’n ontzettend groot probleem van dat er wat ‘grovere’ woorden worden uitgesproken door mannen in pak achter een microfoontje in een kamer met blauwe stoelen. Het gaat er bij mij gewoon niet in.
Ik weet niet of jullie goed naar het fragment gekeken hebben, maar Rutte lacht er nota bene nog om. Verder heeft de beste man er volgens mij ook niet zoveel problemen mee. De enige die er problemen mee hebben zijn wij. Althans, een aantal van jullie.
Er wordt uitgebreid aandacht aan besteed: grote nieuws items, voorpagina nieuws en zelfs een applicatie voor de iPhone!
Het is toch te gek voor woorden dat politica zich niet gewoon als ‘normale’ mensen kunnen gedragen zonder dat dit overal gepubliceerd word als zijnde ‘grof’ en ‘asociaal’. Als Wilders Rutte nou daadwerkelijk had uitgescholden, had ik me er nog enigszins bij neer kunnen leggen. Maar volgens mij is er niemand gekwetst. Ja misschien de bedrijfspoedel, maar Rutte in ieder geval niet.
Dus, wat nu? Moeten we nu bij iedere scheet die er gelaten wordt in de Tweede Kamer stil staan? Lijkt me geen strak plan. Laten we gewoon met z’n alle verder gaan met ons leven. Gewoon lekker normaal blijven doen. Dat is volgens mij een stuk slimmer, makkelijker en leuker.
De app is trouwens gratis te downloaden in de Appstore onder de naam: “Doe eens normaal man”. Downloaden die handel en lachen maar.
“Ach? Ja wat ach? Doe eens normaal man!” 1-0 voor Wilders.
“Doe zelf eens normaal! TJONGE JONGE” en het is weer gelijk spel.
Wie de battle uiteindelijk gewonnen heeft, weet ik eigenlijk nog steeds niet. Maar ach, wat maakt het ook uit? Een stukje entertainment in de Tweede Kamer wanneer er serieuze afspraken gemaakt moeten worden over bezuinigingen is altijd leuk. Mensen toch.. Waar moet het heen met de wereld als we zo’n heisa maken over een beetje bekvechten in de Tweede Kamer? Rutte en Wilders zijn ook gewone mensen. Echt waar. Ze doen gewoon boodschappen – oké, Wilders misschien niet zelf -, ze slapen gewoon in een bed en drinken ook écht wel eens een biertje (en Rutte woonde tot voorkort zelfs nog bij z’n mama). Dus ja, ook deze mensen kunnen wel eens uit hun slof schieten. Persoonlijk vond ik het eigenlijk wel leuk. Al dat formele gedoe altijd. Waarom maken we er met z’n alle zo’n ontzettend groot probleem van dat er wat ‘grovere’ woorden worden uitgesproken door mannen in pak achter een microfoontje in een kamer met blauwe stoelen. Het gaat er bij mij gewoon niet in.
Ik weet niet of jullie goed naar het fragment gekeken hebben, maar Rutte lacht er nota bene nog om. Verder heeft de beste man er volgens mij ook niet zoveel problemen mee. De enige die er problemen mee hebben zijn wij. Althans, een aantal van jullie.
Er wordt uitgebreid aandacht aan besteed: grote nieuws items, voorpagina nieuws en zelfs een applicatie voor de iPhone!
Het is toch te gek voor woorden dat politica zich niet gewoon als ‘normale’ mensen kunnen gedragen zonder dat dit overal gepubliceerd word als zijnde ‘grof’ en ‘asociaal’. Als Wilders Rutte nou daadwerkelijk had uitgescholden, had ik me er nog enigszins bij neer kunnen leggen. Maar volgens mij is er niemand gekwetst. Ja misschien de bedrijfspoedel, maar Rutte in ieder geval niet.
Dus, wat nu? Moeten we nu bij iedere scheet die er gelaten wordt in de Tweede Kamer stil staan? Lijkt me geen strak plan. Laten we gewoon met z’n alle verder gaan met ons leven. Gewoon lekker normaal blijven doen. Dat is volgens mij een stuk slimmer, makkelijker en leuker.
De app is trouwens gratis te downloaden in de Appstore onder de naam: “Doe eens normaal man”. Downloaden die handel en lachen maar.
maandag 19 september 2011
Oh Oh Den Haag..
Morgen is het weer zover: de 3e dinsdag van september. Beter bekend als Prinsjesdag. Op deze nationale ‘feestdag’ wordt de troonrede door Hare Majesteit de Koningin - voorzien van een mooie hoed – voorgelezen. Zij zal ons eens voorlezen wat er in het volgend jaar financieel allemaal gaat gebeuren.
Laten we het allemaal even op een rijtje zetten. Waar moeten wij de komende jaren allemaal op gaan bezuinigen?
Bijvoorbeeld de zorg en het onderwijs. Twee van de meest bekende bezuinigingsoverwegingen als je het mij vraagt.
Juist. Bezuinigen in de zorg. Volgens mij heb ik die al vaker gehoord. Maar oke, wat dan? Dan verdwijnen er banen, inderdaad. Maar ik kan mij herinneren dat er begin deze maand werd gezegd dat de 12.000 beloofde banen in de zorg er nu écht moesten komen. Moeilijk, moeilijk.
Bezuinigingen in het passend onderwijs. Het kabinet wil 300 miljoen euro bezuinigen op speciaal onderwijs. Ieder jaar neemt het aantal leerlingen met leer- of gedragsproblemen toe. Deze leerlingen worden opgevangen in speciaal onderwijs maar, dit wordt te duur. Volgens het kabinet is het daarom een goed idee om regulieren scholen deze kinderen te laten opvangen.
Juist.. En dan? Kunnen de leraren op de betreffende regulieren scholen hier mee omgaan? Nee, daarvoor krijgen ze bijscholing. Daar is geld voor toegezegd.
We gaan er allemaal op achteruit en bezuinigen kost ons dus eigenlijk ook gewoon geld.
Maar er is meer.. Wat kost Prinsjesdag eigenlijk? Eens kijken: een koets, beveiliging, politie, afgezette stad, schoongemaakte stad, paarden, cavalerie, trainingen en ga zo maar door. Dit alles komt op zo’n 4,5 miljoen euro.
Mijn vraag is dus: waarom wordt er niet bezuinigd op Prinsjesdag?!
De Koningin kan toch best lopen? Of fietsen? Zo ver is het niet naar de Ridderzaal. Of misschien dan in een van haar luxe auto’s? Geen probleem volgens mij. Dan zijn de paarden ook overbodig, en de cavalerie en trainingen ook. Scheelt weer geld.
En als ze er nou niet zo’n poppenkast van lelijke hoedjes van maken, hoeven er ook niet zoveel mensen te komen kijken. Dan is de politie én de beveiliging ook niet meer nodig. Of in ieder geval minder. De stad hoeft niet volledig schoongemaakt te worden, en afzetten is ook onzin.
Als die koets daadwerkelijk van goud is zeg ik: taxeren die handel, smelten en pomp het massaal in de economie.
zondag 18 september 2011
Cadeautjes in de Eerste Kamer
Ja hoor! Het is zover. De Eerste Kamer krijgt massaal een iPad. Kunnen ze lekker Angry Bird-en tijdens vergaderingen. Geniaal hoor.
Ik ben dan wel geen technicus maar, ik weet wel dat je tegenwoordig geen meesterbrein hoeft te zijn om iets te hacken. Geheime documenten die de kamerleden op hun iPadje opslaan kunnen opeens niet zo geheim meer zijn. Niets moeilijks aan. Veiligheid is dus niet gegarandeerd.
De Eerste Kamer bestaat bovendien ook niet uit de welbekende 'internetgeneratie'. Je kunt die mensen beter een cursus aanbieden voor het werken met technologie dan een iPad waar ze waarschijnlijk niet veel van snappen. De tablet van Apple is voor hen te ingewikkeld.
De Eerste Kamer bestaat bovendien ook niet uit de welbekende 'internetgeneratie'. Je kunt die mensen beter een cursus aanbieden voor het werken met technologie dan een iPad waar ze waarschijnlijk niet veel van snappen. De tablet van Apple is voor hen te ingewikkeld.
Waarom moet alles opeens zo technisch? Met pen en papier werkte toch prima? Nee, er moet hip gedaan worden. Men moet met de tijd mee natuurlijk. In de tijd van smartphones en mini laptops kan een tablet in de Eerste Kamer natuurlijk niet ontbreken. Echt niet.
Het mooiste is nog dat dit alles 150.000 euro kost. Best grappig als je nagaat dat zo'n iPad voor één kamerlid dus 2000 euro kost. Op bol.com kost een iPad 2 met Wi-Fi en 16 gigabyte 479,00 euro. Waar dan die andere 1521 euro gebleven is mag Joost weten.
He maar wacht eens.. We moesten toch bezuinigen? Als we zo door gaan kunnen we ons geld net zo goed in de rivier gooien. Met de iPads van de Eerste Kamer er achteraan.
zaterdag 17 september 2011
vrijdag 16 september 2011
(a-)Social Media
Facebook, Twitter, Hyves: we kennen ze allemaal. Sociale media blijft maar groeien en wordt tegenwoordig ook heel vaak gebruikt met name onder jongeren. Ik ben persoonlijk een groot voorstander van sociale media. Niet alleen voor het delen van vakantiefoto's, het 'liken' van andermans foto's of het retweeten van iemands tweets, maar vooral omdat het zo'n machtig medium is. Met slechts één klik op de muis worden meer dan 97.000 tweets per minuut verzonden. Dat zijn er meer dan 1600 per seconden. Ondanks dat meer dan de helft van de tweets loze kreten bevat, is het een nuttig systeem om snel en bondig nieuws te verspreiden. Tegenwoordig wordt - vooral bij journalisten en programmamakers - niet alleen de naam vermeld op tv, maar ook hun twitternaam.
Facebook is dan toch iets meer voor het delen van informatie met vrienden. Zelden zie je daar een nieuwsbericht voorbij komen. In tegenstelling tot promotiemateriaal of reclame. Alles wordt geliked en gedeeld. Families worden ingewikkeld: vriendinnen zijn zussen van elkaar, een ander is hun vader en laat grootmoeder van 18 ook niet ontbreken. Het kan allemaal op facebook.
Uit onderzoek van de Amerikaanse psycholoog Lary Rosen is gebleken dat tieners die vaker gebruik maken van Facebook, Hyves of Twitter, het minder goed doen op school. Veel gebruik van sociale media zou voor slaapproblemen kunnen zorgen of tot depressie leiden. Ook ondervond hij dat tieners die constant inloggen op Facebook vaak narcistisch gedrag vertonen en meer kans lopen op een niet sociale persoonlijkheid ÉN het kan leiden tot overmatig alcoholgebruik.
Smartphones werken ook niet mee voor goede resultaten stelt Rosen. Wanneer leerlingen hun telefoon binnen handbereik hebben blijken ze eerder afgeleid te zijn wat leidt tot slechte concentratie. Doordat hun concentratie ver te zoeken is tijdens de lessen, zouden zij volgens onderzoek slecht scoren op schooltesten.
Onzin, als je het mij vraagt. Ik en duizende andere leeftijdsgenoten loggen iedere dag in op Facebook, plaatsen iedere dag tweets en delen iedere dag informatie. Toch ben ik nog altijd niet contactgestoord, alcoholist, of depressief. Integendeel zelfs. Ik zie sociale media als een communicatie middel om sociale contacten te kunnen onderhouden. Bijvoorbeeld met vrienden uit het buitenland. Misschien zit er een kern van waarheid in dat wanneer leerlingen hun smartphone gebruiken tijdens lessen minder goede resultaten scoren op toetsen. Maar of ze er nou écht stoornissen aan overhouden is nog maar de vraag.
Want zeg nou zelf; wat als Facebook een dag niet werkte?
Facebook is dan toch iets meer voor het delen van informatie met vrienden. Zelden zie je daar een nieuwsbericht voorbij komen. In tegenstelling tot promotiemateriaal of reclame. Alles wordt geliked en gedeeld. Families worden ingewikkeld: vriendinnen zijn zussen van elkaar, een ander is hun vader en laat grootmoeder van 18 ook niet ontbreken. Het kan allemaal op facebook.
Uit onderzoek van de Amerikaanse psycholoog Lary Rosen is gebleken dat tieners die vaker gebruik maken van Facebook, Hyves of Twitter, het minder goed doen op school. Veel gebruik van sociale media zou voor slaapproblemen kunnen zorgen of tot depressie leiden. Ook ondervond hij dat tieners die constant inloggen op Facebook vaak narcistisch gedrag vertonen en meer kans lopen op een niet sociale persoonlijkheid ÉN het kan leiden tot overmatig alcoholgebruik.
Smartphones werken ook niet mee voor goede resultaten stelt Rosen. Wanneer leerlingen hun telefoon binnen handbereik hebben blijken ze eerder afgeleid te zijn wat leidt tot slechte concentratie. Doordat hun concentratie ver te zoeken is tijdens de lessen, zouden zij volgens onderzoek slecht scoren op schooltesten.
Onzin, als je het mij vraagt. Ik en duizende andere leeftijdsgenoten loggen iedere dag in op Facebook, plaatsen iedere dag tweets en delen iedere dag informatie. Toch ben ik nog altijd niet contactgestoord, alcoholist, of depressief. Integendeel zelfs. Ik zie sociale media als een communicatie middel om sociale contacten te kunnen onderhouden. Bijvoorbeeld met vrienden uit het buitenland. Misschien zit er een kern van waarheid in dat wanneer leerlingen hun smartphone gebruiken tijdens lessen minder goede resultaten scoren op toetsen. Maar of ze er nou écht stoornissen aan overhouden is nog maar de vraag.
Want zeg nou zelf; wat als Facebook een dag niet werkte?
Keuzes maken
Het is een cliché maar, keuzes moeten gemaakt worden in het leven. Soms maakt men de goede keus, soms ook niet. Of je wel of niet de goede keus hebt gemaakt weet je pas wanneer je de keuze definitief hebt gemaakt. Het mooie van een goede beslissing is dan ook dat je er ontzettend gelukkig van wordt.
Mijn leven bestond uit dans. Dans, dans en nog eens dans. Ruim tien jaar lang danste ik dag in, dag uit. Het begon allemaal op laag niveau, wat uiteindelijk uitgroeide tot een professionele opleiding. Op maandag volgde ik balletlessen, op dinsdag ging ik naar funkydance, op woensdag werd er gezongen en geacteerd tijdens musical theater en op vrijdag kwamen de tapschoenen uit de kast. Een hobby, meer was het niet. Totdat mij gevraagd werd om auditie te doen voor de vooropleiding van de Havo voor Muziek en Dans in Rotterdam. Enthousiast als ik was deed ik dat. Helaas, ik werd niet toegelaten. Ondanks de afwijzing werd ik niet ontmoedigd en was ik van plan de auditie het volgende jaar te halen. En mijn plan werd werkelijkheid. Nadat ik het voor de tweede keer geprobeerd had werd ik toegelaten tot de vooropleiding. Op woensdag en zaterdag naar Rotterdam om vervolgens een aantal danslessen te volgen. Vanuit hier was er de mogelijkheid om door te stromen naar de havo, gecombineerd met dans uiteraard. Ook deze auditie kwam ik door en plots lag daar een nieuwe mogelijkheid voor mij klaar in de danswereld.
Ik weet nog hoeveel moeite ik had met het afscheid nemen van al mijn klasgenootjes waarmee ik acht jaar lang op de basisschool had gezeten. Tranen liepen over mijn wangen tijdens de afscheidsmusical. Had ik de juiste keuze gemaakt? Ja, ik wist wat ik wilde en dat was dans. Al snel was het gemis van het vertrouwde basisschool-gevoel verdwenen en had ik het ontzettend naar mijn zin op school. Drie jaar lang werden er audities gehouden om te beslissing of jij wel op school mocht blijven. Alle drie heb ik overleefd; ik mocht mijn school afmaken.
Begin havo twee kreeg ik problemen. Ik kon mijn balletlerares niet uitstaan en zij had over mij ook het nodige te zeggen. Volgens haar voldeed ik niet aan het plaatje 'prima ballerina' en dat maakte zij dan ook harteloos duidelijk. Als een meisje van dertien kan je je daar misschien nog tegen verzetten, maar niet wanneer het dag in dag uit tegen je gezegd wordt. Desondanks bleef ik sterk in mijn schoenen staan en wilde ik bewijzen dat ik kon dansen en daar op mijn plek was.
In havo vier werd het serieus. Lange dagen, veel dans en schoolexamens. Het was zwaar. Mijn sociaal leven stond op een laag pitje en de energie was ver te zoeken. Ik merkte dat ik er steeds minder plezier in kreeg en geen zin meer had in dans. Dagelijks vroeg ik me af of dit was waar ik gelukkig van werd, waarmee ik verder wilde, waarin ik carrière in wilde maken... Steeds vaker spookte het woord 'nee' door mijn hoofd.
In havo vijf werd het tijd een beslissing te maken. Een definitieve keus. Dit was lastig. Ondanks alle tegenslagen was dans een deel van mijn leven. De ene keer wilde ik verder, de andere keer was ik het zat. Ik had geen zin meer om tegen mezelf te vechten of tegen docenten. Ik had geen zin meer in blessures en lange dagen. Het was genoeg.
Hoe vind je een opleiding die goed bij je past als je je vijf jaar lang alleen op dans hebt gericht? Het antwoord op deze vraag is gewoonweg: studiekeuze testen maken, je interesses op een rijtje zetten en opendagen bezoeken. Ik riep al heel lang dat ik voor de tv wilde werken wanneer mijn danscarrière niet zou lukken. Tv is een geweldig medium; het brengt informatie, amusement, muziek en nieuws. Fascinerend vind ik het. Dan zijn er opleidingen als Media en Communicatie of Media en Entertainment management, maar deze sloten niet aan op wat ik precies wilde. Journalistiek deed dat wel.
Ondanks dat ik een opleiding had gevonden die volledig aansloot op wat ik wilde, twijfelde ik nog altijd. Nadat velen in mijn omgeving het sterk hadden aangeraden om toch deze keuze door te zetten besloot ik de uitdaging aan te gaan. Tijdens de eindvoorstelling kreeg ik bijna spijt dat ik dans achter mij liet en een totaal nieuwe en onbekende wereld in zou stappen. Wederom kwam de twijfel.
De laatste week van de vakantie zag ik er ontzettend tegen op om naar school te gaan. Ik was bang dat ik me niet thuis zou voelen en de verkeerde keuze had gemaakt. Maar het tegendeel bewijst zich erg sterk. De eerste dag maakte ik kennis met een aantal andere eerstejaars. Ik voelde me meteen thuis.
Het klinkt misschien raar om te zetten dat ik na drie weken in een nieuwe omgeving meteen weet dat ik op mijn plek zit. Maar het is echt zo. Zeker als ik het vergelijk met de laatste maanden van de middelbare school, waar ik het gewoon gehad had. Ik ben echt ontzettend gelukkig in Tilburg en mis het dansen totaal niet.
Uiteindelijk is gebleken dat ik de juiste keuze gemaakt heb - uiteraard met veel hulp van andere. En juiste keuzes maken mensen gelukkig. Ontzettend gelukkig. Maar om de juiste keuze te maken heb je lef nodig. En de juiste mensen die je vertellen dat je niets te verliezen hebt. Je weet van te voren nooit of je de juiste keuze zult maken, daar moet je achter komen. Wanneer je er achter komt dat je de foute keuze hebt gemaakt kun je daarvan leren. Luister naar wat je hart je ingeeft, ook al is het soms makkelijker om naar je hoofd te luisteren. Het is een cliché, maar wie zegt dat clichés niet waar zijn?
Mijn leven bestond uit dans. Dans, dans en nog eens dans. Ruim tien jaar lang danste ik dag in, dag uit. Het begon allemaal op laag niveau, wat uiteindelijk uitgroeide tot een professionele opleiding. Op maandag volgde ik balletlessen, op dinsdag ging ik naar funkydance, op woensdag werd er gezongen en geacteerd tijdens musical theater en op vrijdag kwamen de tapschoenen uit de kast. Een hobby, meer was het niet. Totdat mij gevraagd werd om auditie te doen voor de vooropleiding van de Havo voor Muziek en Dans in Rotterdam. Enthousiast als ik was deed ik dat. Helaas, ik werd niet toegelaten. Ondanks de afwijzing werd ik niet ontmoedigd en was ik van plan de auditie het volgende jaar te halen. En mijn plan werd werkelijkheid. Nadat ik het voor de tweede keer geprobeerd had werd ik toegelaten tot de vooropleiding. Op woensdag en zaterdag naar Rotterdam om vervolgens een aantal danslessen te volgen. Vanuit hier was er de mogelijkheid om door te stromen naar de havo, gecombineerd met dans uiteraard. Ook deze auditie kwam ik door en plots lag daar een nieuwe mogelijkheid voor mij klaar in de danswereld.
Ik weet nog hoeveel moeite ik had met het afscheid nemen van al mijn klasgenootjes waarmee ik acht jaar lang op de basisschool had gezeten. Tranen liepen over mijn wangen tijdens de afscheidsmusical. Had ik de juiste keuze gemaakt? Ja, ik wist wat ik wilde en dat was dans. Al snel was het gemis van het vertrouwde basisschool-gevoel verdwenen en had ik het ontzettend naar mijn zin op school. Drie jaar lang werden er audities gehouden om te beslissing of jij wel op school mocht blijven. Alle drie heb ik overleefd; ik mocht mijn school afmaken.
Begin havo twee kreeg ik problemen. Ik kon mijn balletlerares niet uitstaan en zij had over mij ook het nodige te zeggen. Volgens haar voldeed ik niet aan het plaatje 'prima ballerina' en dat maakte zij dan ook harteloos duidelijk. Als een meisje van dertien kan je je daar misschien nog tegen verzetten, maar niet wanneer het dag in dag uit tegen je gezegd wordt. Desondanks bleef ik sterk in mijn schoenen staan en wilde ik bewijzen dat ik kon dansen en daar op mijn plek was.
In havo vier werd het serieus. Lange dagen, veel dans en schoolexamens. Het was zwaar. Mijn sociaal leven stond op een laag pitje en de energie was ver te zoeken. Ik merkte dat ik er steeds minder plezier in kreeg en geen zin meer had in dans. Dagelijks vroeg ik me af of dit was waar ik gelukkig van werd, waarmee ik verder wilde, waarin ik carrière in wilde maken... Steeds vaker spookte het woord 'nee' door mijn hoofd.
In havo vijf werd het tijd een beslissing te maken. Een definitieve keus. Dit was lastig. Ondanks alle tegenslagen was dans een deel van mijn leven. De ene keer wilde ik verder, de andere keer was ik het zat. Ik had geen zin meer om tegen mezelf te vechten of tegen docenten. Ik had geen zin meer in blessures en lange dagen. Het was genoeg.
Hoe vind je een opleiding die goed bij je past als je je vijf jaar lang alleen op dans hebt gericht? Het antwoord op deze vraag is gewoonweg: studiekeuze testen maken, je interesses op een rijtje zetten en opendagen bezoeken. Ik riep al heel lang dat ik voor de tv wilde werken wanneer mijn danscarrière niet zou lukken. Tv is een geweldig medium; het brengt informatie, amusement, muziek en nieuws. Fascinerend vind ik het. Dan zijn er opleidingen als Media en Communicatie of Media en Entertainment management, maar deze sloten niet aan op wat ik precies wilde. Journalistiek deed dat wel.
Ondanks dat ik een opleiding had gevonden die volledig aansloot op wat ik wilde, twijfelde ik nog altijd. Nadat velen in mijn omgeving het sterk hadden aangeraden om toch deze keuze door te zetten besloot ik de uitdaging aan te gaan. Tijdens de eindvoorstelling kreeg ik bijna spijt dat ik dans achter mij liet en een totaal nieuwe en onbekende wereld in zou stappen. Wederom kwam de twijfel.
De laatste week van de vakantie zag ik er ontzettend tegen op om naar school te gaan. Ik was bang dat ik me niet thuis zou voelen en de verkeerde keuze had gemaakt. Maar het tegendeel bewijst zich erg sterk. De eerste dag maakte ik kennis met een aantal andere eerstejaars. Ik voelde me meteen thuis.
Het klinkt misschien raar om te zetten dat ik na drie weken in een nieuwe omgeving meteen weet dat ik op mijn plek zit. Maar het is echt zo. Zeker als ik het vergelijk met de laatste maanden van de middelbare school, waar ik het gewoon gehad had. Ik ben echt ontzettend gelukkig in Tilburg en mis het dansen totaal niet.
Uiteindelijk is gebleken dat ik de juiste keuze gemaakt heb - uiteraard met veel hulp van andere. En juiste keuzes maken mensen gelukkig. Ontzettend gelukkig. Maar om de juiste keuze te maken heb je lef nodig. En de juiste mensen die je vertellen dat je niets te verliezen hebt. Je weet van te voren nooit of je de juiste keuze zult maken, daar moet je achter komen. Wanneer je er achter komt dat je de foute keuze hebt gemaakt kun je daarvan leren. Luister naar wat je hart je ingeeft, ook al is het soms makkelijker om naar je hoofd te luisteren. Het is een cliché, maar wie zegt dat clichés niet waar zijn?
 |
| The greates mistake you can make in life is to be continually fearing you will make one. |
Abonneren op:
Posts (Atom)